Terapia integracji sensorycznej

Integracja sensoryczna to zdolność do odczuwania, rozumienia i organizowania informacji dostarczanych przez zmysły (wzrok, słuch, dotyk, węch, smak, układ przedsionkowy i proprioceptywny) z otoczenia do organizmu. Dzięki sprawnie działającemu układowi nerwowemu możemy segregować, porządkować i składać pojedyncze bodźce w kompletne reakcje mózgu. Prawidłowa organizacja wiadomości płynących z ciała i środowiska może być użyta do planowego ruchu, odpowiedniego napięcia mięśni, zachowania wyznaczonej pozycji ciała czy właściwego reagowania emocjonalnego na zaistniałą sytuację. Od przebiegu procesów dokonujących się w ośrodkowym układzie nerwowym zależą wysoce skomplikowane procesy takie jak mowa, czytanie, pisanie czy liczenie.

Terapeuta prowadzący zajęcia poprzez zabawę dostarcza odpowiednich bodźców do ośrodkowego układu nerwowego. Celowe, naprzemienne pobudzanie i wyciszanie układu nerwowego oraz poddawanie stymulacji na określone zmysły poprawia funkcjonowanie układu sensorycznego dziecka. Wiele ćwiczeń odbywa się na huśtawkach terapeutycznych, które dostarczają stymulacji w ruchu liniowym lub rotacyjnym oraz wymagają odpowiednich reakcji adaptacyjnych organizmu. Dziecko wykonując różne ćwiczenia doświadcza wszystkimi zmysłami (stymulacja słuchowa, węchowa, proprioceptywna) i uczy się prawidłowo organizować informacje płynące z otoczenia.

Integracja czynności zmysłowo – ruchowych rozpoczyna się już w życiu płodowym i jest najintensywniejsza przez pierwsze lata życia dziecka. Rozwój dziecka w tym czasie jest bardzo dynamiczny i niepokojące nas objawy w zachowaniu dziecka powinny być natychmiastowym sygnałem do konsultacji ze specjalistą. Możliwie wczesne rozpoznanie problemów dziecka jest ważnym elementem terapii i umożliwia w miarę efektywne działania zmierzające do poprawy funkcjonowania dziecka.

Twórcą teorii integracji sensorycznej oraz jej praktycznego zastosowania była dr A.Jean Ayres – psycholog i terapeutka zajęciowa. Prowadząc zajęcia zauważyła, że niektóre problemy dzieci nie dają się wyjaśnić za pomocą znanych wcześniej mechanizmów. Biorąc pod uwagę procesy neurologiczne i funkcjonowanie systemów sensorycznych dostrzegła i wyjaśniała dysfunkcje w zachowaniu dzieci. Jako jedna z pierwszych odkryła, że układ nerwowy niektórych dzieci jest mniej stabilny co powoduje ich większą kruchość emocjonalną. W oparciu o jej badania powstała metoda, mająca pomóc dzieciom w przystosowaniu się do środowiska oraz prawidłowym reagowaniu na napotykane bodźce sensoryczne.